Op 11 oktober 2024 is de Magna Carta van Filipijnse Zeevarenden, officieel ingevoerd als Republic Act No. 12021, van kracht geworden. De wet introduceert hervormingen die gericht zijn op het versterken van de rechten van Filipijnse zeevarende terwijl ook rekening wordt gehouden met de operationele belangen van reders en bemanningsagentschappen.
De wet is van toepassing op alle Filipijnse zeelieden en cadetten die aan boord van een schip werken dat op internationale wateren vaart, ongeacht de vlag. Vissersschepen of traditionele schepen vallen buiten de reikwijdte van de nieuwe wet. De Magna Carta heeft al enorme steun gekregen van gerespecteerde vakbonden zoals ITF en AMOSUP.
De wet hervormt de wijze waarop geschiktheid voor werk wordt vastgesteld. Zo wordt nu het aanstellen van een derde arts verplicht gesteld indien de bedrijfsarts en arts van een zeevarende tot een akkoord niet kunnen komen. De beslissing van deze derde arts is definitief en bindend.
De Magna Carta wijzigt ook de zogenoemde “Garnishment Rule” voor Filipijnse zeelieden. Vroeger was het mogelijk dat schadevergoeding bij letsel- of arbeidsongeschiktheidsclaims aan zeelieden of hun gezinnen werd uitbetaald vóór het beroep. Dit bemoeilijkte de procedure voor het terugdraaien van de uitkering als de beslissing in beroep niet in het voordeel van de zeevarende was.
Met de nieuwe wet, worden alle uitkeringen verdeeld in vijf categorieën:
- a. Elk salaris of loon;
- b. Elk wettelijk vastgelegd geldbedrag en welzijnsvoordeel;
- c. Elk onbetwist bedrag dat door een partij als wettelijk verschuldigd aan de andere partij wordt erkend;
- d. Elk betwist bedrag dat wettelijk aan de zeeman verschuldigd is;
- e. Schadevergoedingen, inclusief morele schade, exemplaire schade, nominale schade; advocaatkosten en andere soortgelijke uitkeringen.
De Magna Carta bepaalt dat tijdens het beroep of juridische herziening alleen de bedragen (a), (b) en (c) onmiddellijk uitbetaald moeten worden. De andere bedragen (d) en (e) kunnen voordat het proces afgerond is alleen tegen een voldoende garantie uitbetaald worden.
Verdere wijzigingen bettreffen:
- Maximale Advocaatkosten: Juridische kosten zijn nu beperkt tot 10% van de toegekende schadevergoeding, wat zeevarenden beschermt tegen uitbuiting.
- Repatriëringskosten: Reders blijven verantwoordelijk, met uitzonderingen in geval van ontslag of wederzijds akkoord, voor repatriëringskosten, met duidelijk gedefinieerde dekking, waaronder basisloon en accommodatie.
- Een nieuwe eis stelt dat werkgevers of bemanningsagentschappen binnen 15 dagen na indiening de geldigheid van claims moeten vaststellen (bijvoorbeeld voor achterstallige lonen, wettelijke voordelen, arbeidsongeschiktheid of overlijden). Hoewel dit geen automatische uitbetaling vereist, verplicht het tot tijdige communicatie van de bevindingen aan zeevarenden, wat de transparantie en efficiëntie in het claimproces verbetert.
- Rederijen, bemanningsbureaus en opleidingsinstellingen zijn vereist om beleid te ontwikkelen over gender om gelijke kansen voor vrouwen in zeevaart te bevorderen.
Deze wetgeving vormt een belangrijke stap in de bescherming van Filipijnse zeevarenden en houdt tegelijkertijd rekening met de belangen van de industrie. Voor assistentie of verdere vragen over dit onderwerp kunnen leden contact opnemen met het NNPC Underwriting Team via underwriting@nnpc.nl of Claims Team via claims@nnpc.nl.
